Ուդ, լարավոր-կսմիթային նվագարան: Ծագել է պարսկական բարբաթից` վերջինիս փարդաներ ավելացնելով, դարձել արաբական երկրների ժողովրդական գործիքարանի հիմնական նվագարանը, նաև արաբական երաժշտության տոնայնական համակարգը ներկայացնելու և տեսականորեն բացատրելու հիմնական միջոցը: Լայնորեն տարածվել է Մերձավոր Արևելքի երկրներում, Միջին Ասիայում և Հայաստանում (նույնպես հնագույ ժամանակներից): 14-րդ դարին մուտք է գործել Իսպանիա և Սիցիլիա, հանդիսացել եվրոպական լյունտյայի(փայտ)նախատիպը: Իրանը ուռուցիկ ձվաձև է ` կոր փայտաշերտերից սոսնձված, հարթ ծածկի վրա կան ձևավոր ձայնանցքեր: Հայկական ուդը 6 լարանի է (առաջին հինգը` զույգ-զույգ), լարվածքը` կվարտա-սեկունդային (փոքր օկտավայի մի, լյա, սի, առաջին օկտավային մի, լյա, երկրորդ օկտավայի ռե) : Արևելքի երկրներում ուդի նվագացանկն ավանդական է (մակամներ և նման եղանակներ):
Հայ նշանավոր ուդահարներից էր Սողոմոն Գրիգորի Ալթունյանը:
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a1/Oud.jpg/220px-Oud.jpg
