1. Որպես հարցական դերանուն գործածվում Է հարցում պարունակող նախադասությունների մեջ (առավելապես՝ սկզբում)՝ շնչավոր Էակների ընդհանուր անվանման նշանակությամբ: Ո՞վ քեզ ծեծեց, Մարո ջա՜ն, ո՞վ անիծեց, Մարո ջա՜ն (Հ. Թումանյան):

2. Հռետորական հարցման և բացականչության մեջ՝ ոչ ոք, ոչ մեկը նշանակությամբ: Եվ ո՞վ սիրտ ունի մերկ ծառի նման՝ կանգնել աշխարհի հողմերին պատվար (Ավ. Իսահակյան):

3. Նույնպիսի խոսքերում՝ արհամարհական իմաստով՝ սրա՜ն տեսեք նշանակությամբ: Ո՜վ Է մեզ խորհուրդներ տալիս:

4. Նույնպիսի խոսքերում՝ ամեն ոք, ամեն մարդ նշանակությամբ: Եվ ո՞վ կարող էր չհիանալ նրա գեղեցկությամթ:

5. Ցուցական դերանվան նշանակությամբ՝ որը նշանակությամբ: Հազար երանի՜, ով իր ժողովրդի հետ ու նրա համար ապրեց:

6. Բաշխական նշանակությամբ գործածվում է կրկնությամբ՝ մեկը... մեկը, ոմանք... ոմանք

նշանակությամբ: Ով ետ եկավ շապիկի թևքը ճոճելով, ով՝ փայտե ոտքը թխկացնելով, ով՝ սպասելով մնաց թեկուզ անթև, թեկուզ անոտ որդուն, ամուսնուն, եղբորը (Հ. Մաթևոսյան):

7. Հակադրական-հեգնական իմաստով՝ ցույց է տալիս հակադրվող անձերից մեկի անարժանությունը՝ ժխտելիությունը ևն՝ սա..., իսկ նա, այս մեկը... մյուսը նշանակությամբ: Հայրենիքի թշվառության համար մտածողն ու գործողն ով, առաջնակարգ հյուրանոցում ապրողն ով (Նար-Դոս): Փլավն ում են տվել, ախորժակն՝ ում:

2)

կոչական բառ, որ դրվում Է՝

1. Այն բառից առաջ, որին ուղղվում Է խոսքը: Ձա՛յն տուր, ո՜վ ծովակ (Րաֆֆի):

2. Զգացական, հռետորական խոսքերում՝ գոյականից առաջ՝ արտահայտելով զարմանք, սարսափ, հիացմունք ևն: Մտնում է պալատ և, ո՜վ զարմանք,- տեսնում հենց այն մարդուն, որին ինքը հանդիպել Էր ճանապարհին: